چاقی و بیماری های دستگاه گوارش

بخش اول: چاقی و بیماری رفلاکس معدی- مری (GERD)

بیماری رفلاکس معدی- مری (GERD) یکی از شایعترین بیماری های قرن حاضر می باشد. این بیماری به عنوان یک رفلکس غیر طبیعی محتویات معده به مری حداقل یک بار در هفته تعریف شده است که با نشانه های سوزش سر دل، ترش کردن و برگشت محتویات معده به مری تشخیص داده می شود. این بیماری در صورت عدم درمان می تواند منجر به ضایعات مری از جمله ازوفاژیت زخمی، مری بارت و در نهایت آدنوکارسینومای مری گردد. از عوامل خطر موجود برای این بیماری می توان به اضافه وزن، مصرف دخانیات، وضعیت اقتصادی- اجتماعی پایین و وراثت اشاره کرد. شناسایی عوامل خطر قابل تغییر از جمله اضافه وزن و چاقی می تواند اثرات بالقوه ای بر درمان این بیماری داشته باشد. اخیرا مطالعات متعددی نشان داده اند بین (GERD) و شاخص توده بدن بالا رابطه مثبت وجود دارد. یکی از جامع ترین مطالعات که بر روی 285 نفر انجام شد، نشان داد که همبستگی معنی داری بین نمایه توده بدن و دور کمر با فشار داخل معده و گرادیان فشار معده به مری وجود دارد. مکانیسم های مطرح شده در ارتباط با چاقی و GERD شامل موارد زیر می باشند:

1

) عوامل مکانیکی افزایش حجم و فشار داخل معده افزایش خطر ابتلا به فتق هیاتال کاهش فشار اسفنکتر تحتانی مری 2) عوامل هومورال افزایش سطح آدیپوکین ها از جمله اینترلوکین 6 و فاکتور نکروز کننده تومور α 3) اختلالات حرکتی

تاخیر در تخلیه معده و تاخیر در زمان پاکسازی مری با توجه به رابطه بین چاقی و بروز GERD و یا عوارض حاصل از آن انتظار می رود که یک رابطه معکوس نیز بین از دست دادن وزن و علائم GERD مشاهده شود. استراتژی های کاهش وزن شامل تغییرات در رژیم غذایی، افزایش فعالیت بدنی و نیز تغییرات رفتاری می باشد. برخی از مطالعات نشان داده اند که کاهش نمایه توده بدنی (BMI) می تواند منجر به کاهش بروز GERD گردد. این یافته ها نشان می دهد که درمان اولیه در بیماران مبتلا به ریفلاکس همراه با اضافه وزن، می بایست کاهش وزن باشد. اما هنوز نیاز به تحقیقات بیشتر در مورد اثر دراز مدت از دست دادن وزن در بروز ریفلاکس و کاهش علایم آن می باشد.